Portrety psychologiczne, przedstawiające w jakiś sposób wnętrze człowieka, zwracające uwagę na charakterystyczne detale lub przedstawiające wyraźnie i ekspresyjnie wyłącznie twarz, pojawiają się w historii od Starożytnego Rzymu. Tam taki rodzaj przedstawienia został rozpowszechniony w popiersiach rzeźbiarskich. Kiedy sztuka w czasach Średniowiecza była skupiona wokół architektury, a w Renesansie bardziej starała się idealizować postacie, nurt ten wrócił dopiero w pracach niektórych barokowych artystów. Wokół wnętrza ludzkiego i subiektywnych przeżyć zaczęto jednak skupiać się mocniej w czasach Romantyzmu, a potem Impresjonizmu. Ekspresjoniści byli zainteresowani wyłącznie na przedstawieniu duszy i mimetyczna funkcja sztuki coraz bardziej została odsuwana na tą korzyść.
>>> Klikając w obraz zobaczysz jego tytuł, autora i dane techniczne <<<
Autorka opracowania: Zuza Pepaś – maturzystka hs